1.Non ía de negro senón cun vestido estampado azul e branco e levaba sobre os ombros un chal da color da prata vella, como prolongación dos cabelos. Fíxome sinal de stop desde a sombra da marquesina e, cando me detiven, asomou con resolución pola xanela do auto uns ollos de curuxa con gafas de cuncha.

 ¿E logo irá para Vigo, ou non?

 Preguntouno coma se realmente non houbese outro sitio a onde poder ir. Gracias, neniño, déchesme a vida, dixo despois de acomodarse no asento e retocar o pelo coas mans. Na radio daban os sinais horarios das cinco da tarde e logo soou a sintonía do informativo. Allea ó son intruso que se interpuña entre os dous, explicou de seguida que perdera o coche de liña e que tiña vez no médico. A esta idade non che temos máis que achaques, neniño, ser vello éche unha desgracia. En Galicia, dicía o locutor, hai aproximadamente un millón de vacas. Que va, señora, díxenlle eu por cortesía, non diga iso. Parvadas, dixo ela, pensan que somos parvos, ¡un millón de vacas!, pasan o día dicindo parvadas. Apaguei a radio e virouse cara a min con rostro satisfeito. Nada do que din é certo, neniño, nada do que din é certo.

2.Decidín non contrariala, pois ensináranme a non dicir nada que puidese molestar a outras persoas. Eu ía deica Vigo, por unha razón, que nin eu entendía.

-Neniño, E ti a que vas a Vigo?-preguntoume ela-.

Se lle contara a causa pola que ía pensaría que estaba tolo. A verdadeira razón, non tiña nin pes nin cabeza. A noite anterior, tivera un soño, que parecera real. Nel, atopábame nun fermoso xardín, e, o meu lado, sentada nun banco mármore, estaba unha fermosa moza, cun sorriso cegador.

-Non te asustes, Pablo.Chámome Íris, son a gardiá de Galicia.-tranquilizárame.

Eu, desconcertado, preguntáralle:

-Que queres de min?

Ela, ollárame con aquel mirar abraiante, e contestárame enigmaticamente:

-Ti tes unha importante misión que cumprir, polas tradicións da nosa terra, Galicia. Vai ata Vigo, alí, escoita o que che dicte o teu corazón, e sabrás o que debes facer...

O día seguinte, sen saber ben o que facer, puxérame de camiño a o lugar indicado, e alí me atopaba...

3. Coma por arte de maxia, dirixinme ao porto. Alí estaba un home bastante vello botándolle unha ollada ao xornal. -Sabes, rapaz? Seica din que non fondo do ría hai un tesouro e máis un antigo galeón . Eu rapaz, dígoche que ou único que hai alí abaixo é toda a porqueria que che poidas imaxinar, dende as botellas que botades vos cando ides de festa, ata algún coche.- Díxome moi convencido ou ancián.- Vostede cre? Ou mellor ai algunha cousa de interese común.- Inteiteille suxerir,pero pola cara que puxo...- Que interese común rapaz? Alí abaixo, non queda nin moza, xa ou levaron todo, vos lacazáns aqueles de Italia e máis vos que vivian hai tanto naquelas casiñas tan xeitosas, sabes?, as redondiñas e co tellado de palla, mira rapaz non me acorda coma lles chamában.- Ou home parecía moi amolado- Vos castrexos? Eles eran vos antigos poboadores de Galicia.- El, cun soriso asintiu.- Ai,! Cando eu era un mozo, iamos pescar coa chalana xoubiñas, habíaas a milleiros pero agora... xa non queda nada papámolas todas!- Ou home parecía feliz pero, na súa mirada apreciabase un ápice de incerteza, parece que pensase que cando xa non aia vida non mar nada terá sentido...