3. Que rabia teño que ir a andar, pero non pasa nada xa que onte chamei o meu amigo Adrián para ir xuntos a escola e como sempre empezou coas suas queixas: que si fai frio pola mañan, que si esta cansado para ir andando, que si chove vamonos mollar...
Adrián é un neno que se queixa moi amiudo e por calquera cousa pero no fondo é un bo rapaz, el ten un ano mais ca min porque o moi vago está repetindo curso, eu sempre lle digo que ten que estudiar mais pero non me fai caso e enfadase conmigo, dime sempre que son un pesado pero eu fago polo seu ben, cousa que el non entende.
Esa mesma mañá cando cheguei a sua casa ainda estaba remoloneando na cama, e tivose que vestir apurado porque chegabamos tarde a escola, cando chegamos a escola xa habia dez minutos que tocara o timbre, e o chegar a clase a profesora preguntounos o porque da tardanza, eu puxenme nervioso xa que non sei mentir, pero Adrián parece que tun un don para as mentiras, sempre ten a excusa axeitada no momento, entonces empezou a contarlle unha historia a profesora...
Aurea López Méndez. Titulo: Cousas de nenos.
4. Adrián contoulle que chegaran tarde porque encontraron un can rabioso e abandona do e no seu colar poñia que se chamaba Nurrio.Adiran contoulle que o levaramos para a canceira onde nos nos preguntaron donde o atopamos e demais datos sobre o can.
A profesora creuno todiño,a verdade eque a profesora de galego era un pouco parva porque sempre lle decian todo tipo de mentiras e ela sempre as cre todas.
A profesora dixonos que sentaramos e que nos puxeramos a facer os exercicios que ella mandara facer na clase.A hora trancorreu con normalidade e asi o resto da mañan sen ningun percance en toda a mañan que foi un tanto aburrida porque tiñamos todas as materias aburridas no mesmo dia.
O dia seguinte Adrián non puido ir a clase porque...
Alberto Fernández González. Título: A escusa parva
5. Ó día seguinte Adrián non puido ir a clase porque supostamente lle doía moito a cabeza, pero o certo era que había exame de inglés e non tiña gana ningunha de facelo. Eu dígolle sempre que facendo iso só conseguirá suspender todas as materias, pero a el dálle igual.
O domingo fomos xogar ao fútbol cuns amigos. Pasamos todo o día no campo botando un partido tras outro e ao anoitecer voltamos todos para cadansúa casa moi cansos. Facía moito frío e Adrián non paraba de tusir.
Xa era outra vez luns, a seguir coa rutina de sempre. Fun buscar a Adrián a súa casa. Para a miña sorpresa seguía na cama, qué raro!
-Levántate lacazán que hai que ir ó colexio- díxolle a nai.
-Atópome moi mal; dóeme moito a cabeza.
-Anda, anda, érguete e non lle fagas agardar a Xavier.
Pero el seguía sen moverse da cama. Eu estaba mirando a escena desde o descanso da porta e fixeime en que Adrián non tiña moi boa cara.
-Señora, está moi colorado, para min que di a verdade.
Logo de tomarlle a temperatura démonos conta de que realmente tiña febre. Despedinme e apurei o paso para non chegar outra vez tarde. A profesora preguntoume que lle ocorrera a Adrián. Expliqueille o acontecido pero...
Rubén Garrido Prieto. Título: Adrián non mintas
6. Expliqueille o acontecido pero, como sempre, pensou que era outra escusa.
Chegaron as vacación de nadal, como saquei boas notas fun de vacións ás Berbudas e levei a Adrián comigo. Cando iamos no avión comezou a moverse bruscamente e partiu en dous!
Nese momento perdín o coñecemento e espertei nunha praia dunha isla deserta. Non vin a ningén, estaba só!
Escoitei uns berros arrepiantes; era o meu colega Adrián, estaba ferido!
Fun correndo na súa procura, como o meu pai é médico e a miña nai enfermeira aprendín moito de primeiros auxilios así que curei ó meu amigo con éxito.
Pero onde estaban os demáis? Non había niguén! Así que fomos a recoñecer o terreo. Era unha illa con vexetación tropical. Pero estabamos sós?
O que fixemos foi ir a unha montaña para ver toda a illa e así saber onde estaba o avión.
Cando o soubeumos, fomos ó lugar do accidente, alí atopamos á miña nai viva, pero non a meu pai! Onde estaba o meu paiciño querido? De súpeto decatámonos de que nesa praia só había unha parte do avión, onde estaba a outra? Despois de moito buscar atopamos a parte desaparecida. Alí estaba o meu pai.
Todos os demais pasaxeiros estaban mortos.
Despois de moitos meses nesa illa, un día no que estabamos na praia pareceunos ver unha persoa nadando. Cando nos demos conta era David Meca nun dos retos. Mirámonos uns para os outros e todos pensamos o mesmo: amarrámonos ás súas pernas e arreando.
Nunhas horas estabamos en Sanxenxo, na praia de Area de Agra.
Pasaran cinco meses, estabamos en maio.
Ó día seguinte fomos á escola. Nada máis entrar, a profesora sorprendida díxonos:
-Que escusa traedes hoxe?
-Adrián, cóntallo ti que a min dáme a risa.
Eva Castro Rodiño. Título: Nunca sabes o que che depara o destino
.