CONTO 7: O SEGREDO DA FAMILIA

1. Cando abrín o caixón da esquerda, comprobei que a miña busca finalizara. Alí, gardadas nun coqueto álbum de tapas dun vermello decolorado, estaban as fotos que amosaban a vida da avoa Rosalía antes de casar. Fotos de familia, cos que debían ser seus pais e irmáns, fotos con grupos; de amigas, e tamén fotos individuais, a maioría retratos dos que antes se chamaban «de estudio». E si, contemplalas supúxome unha conmoción, coma se de repente alguén me trasladase no tempo, me arranxase con outras roupas e outro peiteado e me deixase diante do ollo voraz da cámara.

Foi como verme nun espello, só que o espello reflectía outra vida distinta. Aqueles ollos eran os meus, e tamén a boca, e o ovalo da cara. A expresión podía ser diferente, pero Sebastián tiña razón. Os azares xenéticos fixeran de min unha copia física case exacta da miña avoa Rosalía…  

2. Ninguén  podía decatarse de que collín  aquel  álbum   de  fotos  antigas  da mina avoa, porque a miña nai estaba doída pola súa morte.  Non me deixaba,  nin  falar,  nin  mirar  fotos dela. 

Eu  tamén  estaba  doída,   pero  todas as miñas penas   llelas contaba  a Sebastián, o mellor amigo dende pequenos.  Sempre confiaba  nel  porque sabía que nunca ía  confesar  os  meus  segredos. Non tiña só un  amigo tamén tiña amigas. Pero con elas non falaba de isto, so falaba de mozos, da escola e pouco máis.    

Isto   fíxome  máis forte. Non impedíu que  seguira estudando  na  mina escola coma sempre.

Un luns, ó saír da escola,  a mina nai,  díxome  que tiña unha mala noticia que contarme:    

-Lucía, vas ter que  pasar uns días  coa tía  Luísa.

-Ela, vaiche contar o problema que temos  cando chegues  alí.

-Quédanche só tres días,  non os estragues.

-Quérote moito.

Eu non entendía ben, qué problemas podía haber  na casa  para ter que irme, pero respeto aos meus,  e acato o que me din. Xa me contará  a mina tía o que pasa.       

 A miña nai tamén estaba doída, pero simulábao moi ben.

Despedinme de Sebastián,  cando  entraba no coche da mina tía…  

3.  Pronto marchamos da vila e deixamos o pobo atrás. Non tiñamos moita relación, pois non nos viamos a miúdo, porque a mina tía tivérase que ir a vivir a cidade, e estaba demasiado lonxe para poder visitala.

Cando chegamos a súa casa, amosouma e levoume o meu cuarto. Díxome que desfixese a maleta, e que despois fose ó salón, porque tiñamos que falar.

Era unha habitación moi ampla, en comparación co resto da casa. Estaba pintada cunhas cores suaves, e cuns cadros moi bonitos nas paredes con motivos infantís, era coma volver a infancia, como se encerrase aí, todos os seus recordos de cando era pequena.

Nada mais chegar, o que fixen, foi esconder ven o álbum, para que ninguén o encontrase dentro do gran armario, onde estaba algunha roupa da mina tía.

A tía estaba na cociña facendo café. Cando fun ó salón, encontreime con un montón de fotos dos avós acabadas de poñer, pois non se distinguían marcas delas, no po que había debaixo.

Senteime no sillón, e púxenme a miralas, algunhas estaban tamén no álbum da aboa, pero aquí había moitas mais, e o curioso era, que non había ningunha da mina nai…

4. De súpeto chegou a tía. Non lle deu moita importancia o meu interese por aquelas fotografías.

A mina tía, tería uns trinta e dous anos. Vivía na vila dende sempre, apenas saía de alí. Non parecía unha persoa moi sociable, e polo que eu sabía, non tiña mozo e tampouco estaba moi interesada en telo. Ela, simplemente dedicaba o seu tempo, a manter a horta en condicións e en ler. Non me sentía ben o seu carón…Aínda que era a mina tía, non tiñamos moita confianza, e o feito de que ela non poñía moito da sua parte, empeoraba a situación.

-¿Canto tempo vou pasar contigo tía Berta?

-Non o sei, dixo coa mirada perdida cara a ventá.

-¿Pero porque estou aquí?-dixen algo alterada ante a súa resposta.

A tía non respondía. Algo malo estaba ocorrendo, e eu non me decataba. A tía non lle saía palabra da boca, e os seus ollos comezaban a estar húmidos.

-Se queres podes contarmo noutro momento…cando te encontres mellor-esta vez as miñas palabras soaban nun ton máis baixo e estaban repletas de agarimo e consolación.

A mina tía quedou quieta, coa cabeza gacha e a man esquerda cubrindo os ollos. Sentíame de novo incomoda, non sabia como reaccionar…Así que preferín subir o piso de arriba.

Alí había como seis portas, que daban a diferentes habitacións. Non recordaba moi ben cal era a miña, e decidín abrir algunha ao azar. Entrei nunha habitación na que había un sillón, cara a unha ventá moi luminosa, unha cómoda e unha maquina de coser. A mina vista fixouse nunha caixiña  musical. Abrina con coidado, e mentres que o seu son acariciábame, abrín unha carta que permanecía intacta no seu interior.

“ Querida Carme:

Quero volver a ver a nosa filla. A túa irmá, contoume todo o que está a suceder…Non quero que a mina filla viva nesas condicións, é máis, prometinme a min mesmo, que non permitiría que ese animal co que estás casada, volva a poñervos unha man enriba a ti e mais a mina rapariga. Rógoche que non sexas covarde, vinde as dúas comigo…

Con moito amor…

Lois.”

Por voltas e voltas que lle daba, non o entendía. ¡A mina nai, non era filla do avó Manuel! ¿Qué era todo isto?

5. Tombeime no sillón, mirando cara aquela fermosa e ampla ventá. Pouco a pouco, as miñas pálpebras rebosantes de cansazo, íanse pechando.

        Na mina cabeza aparecían imaxes, que tiñan moito que ver co contido daquela carta. Vía distintas caras. Caras de persoas, que  estaba segura de que non as vira nunca, pero que estrañamente, me tiñan un aire familiar. O que máis me chamou a atención dese sono, foi a invisible presenza dun home; invisible, porque o único que del había na mina cabeza, era a súa voz, non paraba de repetir:

“ Que non che poña a man enriba”.

Esperteime.

Inquietábame moito todo aquilo; eu revolvíame no sillón entre bágoas e arrepíos...

       Senteime no chan pegada ó sillón e empecei a chorar. Chorei polo medo que tiña daquel home, que nos meus soños dicía …

“ A man enriba …” 

6. Non estaba moi segura de quen era ese home, pero sabía que tiña relación coa casa da tía Berta, ou polo menos é o que me dicía o meu corazón.

Abrín o caixón que estaba cheo de fotos e recordos, ningunha cara me resultaba coñecida, entón no fondo vin un álbum, en canto o ollei, unha foto caeu do medio, eran dous mozos moi guapos, fixeime e por detrás poñía: “Lois e Carme , o noso amor durará por sempre”.

Preguntábame, porqué tiña a tía Berta esa foto, e esa carta, pensei que ela tiña algo que ver en todo o que estaba a pasar, e que a morte da avoa fixo que todo saíse á luz, volvín sentarme no sillón, estaba vendo unhas fotos do álbum que semellaban as da mina casa, estaba toda tranquila, os minutos pasaban voando, como se as horas se foran en segundos, estaba tan concentrada nas fotos, que non me din conta de que a tía Berta entrara na habitación, e levaba un bo anaco mirándome.:

-Lucía, vai para a cama que xa é tarde.

Saín da habitación e fun directa ao meu cuarto. Non podía durmir, tentaba averiguar porque estaba alí, o que pasara, as fotos. Todo me resultaba un tanto estraño e tamén estaba o home do meu soño, o que dicía “que non che poña a man enriba”, por mais voltas que lle daba non entendía o que tiña en común, ao final quedei dormida.

Ao día seguinte, ao levantarme, fun coidadosamente ao salón, alí estaba a tía Berta, sotiña na man uns papeis, pero non alcanzaba a ver, e se o preguntaba non mo ía dicir.¿Qué serían aqueles papeis?, quería velos, así que cando ela marchara ao traballo ía ver o que era e averiguar dunha vez por todas o que estaba a pasar.

7.  Cando a tía marchou, volvín ao salón, pero os estraños papeis xa non estaban.

O día transcorreu rapidamente, aínda que foi moi aburrido.

Esperei a que a tía se fora para a cama, quería investigar sobre aquel home do meu soño. Ollei os dous álbums, os dous da mesma cor e forma e aos dous lles faltaba unha foto. Tamén tiñan en común, que os dous estaban relacionados coa avoa.

Ao día seguinte, seguín investigando, en case todas as fotos saían as mesmas persoas. Cando chegou a tía do traballo, chamoume.

-Lucía ven aquí, teño que contarche algo.

O primeiro que pensei, era que me ía dicir, ou o porqué de todo isto.

-Xa vou, tía – Contestei a súa orde.

Cando cheguei ao salón a tía estaba sentada no sofá abrazando con todas as súas forzas unha foto cun marco marrón.

- Ven Lucía, senta que quero falar contigo.

Eu obedecín.

-          A túa nai díxoche que eu che explicaría o porqué estás aquí, pero sospeito que xa sabes algo.

-          Eu creo que si.- Respondín.

-          ¿ Por qué cres ti?

-          Pola morte da avoa.

-           En parte si, e en parte non. A realidade é que a túa nai non é filla do avó, senón dun señor chamado Lois.

-          ¡Sabíao! – Exclamei-, ao mesmo tempo que tapaba a boca coa man.

-          ¿Por qué o sabías?

-          Por unha carta que atopei nunha caixiña de música, e que estaba firmada por Lois, onde dicía, que o avó lle poñía a man encima a mamá e a avoa. 

Ao mesmo tempo que lle contaba á tía o que poñía a carta, estaba dándome conta de todo o que acontecera.

 Xa sabía, quen era o home do meu soño, claro, era o pai da mina nai o que eu pensaba que era meu avó, porque ese home batíalle a mina avoa e a mina nai, por eso eu tiña ese soño no que se repetía a frase: “que non che poña a man enriba”.

Abracei moi forte a tía, e as dúa nos puxemos a chorar.

Agora precisaba falar coa mina nai, tiña que convencela para buscar ao meu avó Luís, que era o seu pai verdadeiro.

Sentíame triste e a mesmo tempo feliz por descubrir o segredo da avoa.