NADA É IMPOSIBLE SE O INTENTAS E LOITAS

                 A noticia que acabo de ler no xornal de hoxe produciu dentro de min un efecto perturbador, e fíxome aflorar de novo as peores lembranzas. As protestas contra a destrucción do monte do Coto do Rei van en aumento, a xente oponse a que a autoestrada o coute polo medio e medio. As declaracións dos opositores son as de sempre, cántas veces non as terei oído xa: que é unha das poucas zonas do concello onde as árbores autóctonas aínda permanecen, que hai valiosos restos de orixe prerromana, que o seu valor paisaxístico e ecolóxico é incalculable... Eu mesma, noutras circunstancias, tamén subscribiría esa defensa. ¿Como podo explicar entón o temor que me invade cando penso que os políticos de Madrid poden ceder a estas presións? Total, para eles este non é máis que un lugar afastado do noroeste da península, un punto do mapa sen ningún significado especial. Qué máis lles ten ceder, deixar que a autoestrada rodee o monte, aínda que teña que ter unha curva máis.

 ¡Se mesmo lles é máis barato facelo así! …

                   Pero a  quen non lle gustou nada que fagan esa autoestrada e a miña amiga Sabela, ela e unha defensora dos dereitos dos demais, e implicouse moito neste tema. Ela sempre se preocupa moito polas demais persoas. E  voluntaria no verán en varias asociacións que coidan a nenos descapacitados, lévanos a praia, ó parque... Todas as vacacións me anda coa teima de que teño que ir eu tamén, pero eu xa teño bastante con meus irmáns pequenos.

                   Sabela ten un defecto moi grande e é que tanto se preocupa dos demais que dela esquecese completamente. Por exemplo este curso pasado un rapaz pediulle  ir a dar unha volta, e díxolle que non. E non foi ó único que llo negou! Ten a todos os rapaces detrás dela, todos quedan como enmeigados cando ven a esa rapaza de longa melena loura e riza, ollos azul turquesa, pel bronceada e unha figura bonita. Eu en troques non son tan guapa como ela. Teño, como dicilo... ese toque africano que inda se percibe na miña familia. Meu bisavó era africano, pero miña bisavoa non. Teño ese pelo moi rizo, e como me di a xente ese toque distinto.  

                   Pero ben, volvendo ao da noticia, como pode ser que volva de novo a pasar isto?, xa non sei de que forma teño que manifestarme.

                   Entón foi alí cando ocorréuseme facer a miña propia noticia en contra desta terrible causa. Pero que mellor que a xente que pensa coma min poida opinar sobre o feito e así poder arranxalo dunha vez.

                    Como non , Sabela foi a primeira en unirse, ela sempre axudando a xente, e aproveitando que o seu pai traballa nun periódico xa tiñamos todo para facer isto realidade.

 A noticia íbase chamar " FAGAMOS ISTO XUNTOS ". 

                    Pois a noticia querémola facer intentando que chame bastante a atención, con letras grandes e unha foto do bosque que tiña o seu carón. Ese bosque, na miña infancia pasaba moito tempo alí con Sabela, e non me gustaría que tiveran que cortar eses preciosos árbores para construír unha estrada, que ían facer todos os animais que viven alí?, por que teñen que quitarlle o que e seu, xa que levan tanto tempo alí? Pois esta non son razóns suficientes para non facer a estrada. Que ían facer eses animais sen un lugar onde vivir?, que ía ser deles?

                  Estou pensando en tirarlle unha fotografía ao bosque e poñela no periódico para que a xente puidera ver o que ían facer.

                  E así o fixemos. Sabela e mais eu escribimos un artigo cunhas fotos de como está o bosque nestes momentos. No artigo, expoñiamos todos os problemas que suporían talar tantas árbores y destruír o hábitat de tantos animais. 

                   Ao día seguinte, publicamos a noticia. A xente que atopábamos na rúa estaba dacordo connosco. Poucas persoas da vila, querían destruír o noso preciado bosque, que tantos bos recordos teño dese lugar; xogando con Sabela e máis rapaces y rapazas, correndo e saltando. Neses tempos o bosque tiña un recendo moi forte a folla de eucalipto, pois había moitos eucaliptos ao igual que carballos e aciñeiras. 

                   Pasaron os días dende a publicación da noticia. Pero unha tarde, camiñando por un rúa sen asfaltar, chea de adoquíns, encontramos a uns homes, vestidos cuns traxes impecables. Preguntaban por Sabela e por mín. Leran a nosa noticia e estaban dacordo coas nosas opinións para non talar o bosque, pero, ¿Como farían entón coa estrada? 

                   Resulta que eses homes eran o ministro e a súa muller, que pasaban todos os veráns na nosa cidade e tamén apreciaban ese bosque coma nós. 

                   Os seus fillos, eran uns nenos que naquel instante estaban xogando ao redor da árbore máis grosa  e o parecer, todos os días das súas vacacións querían ir a ese bosque, por que pasábano  moi ben con tódolos nenos que alí había xogando. Formábanse grupos para casi todo: fútbol, escondite, a corda..... A muller dicíanos que eles tamén tiñan moitos recordos, nese mesmo lugar. Fora  onde se coñeceran, pois coincidiran uns días de descanso que pasaban na nosa cidade, e foran a buscar cada un o seu sobriño que alí xogaban. Todos dicíamos o mesmo, un lugar con tan bos recordos, tan perfecto para que os nenos xogaran, por que non había perigros, non podía desaparecer, había que loitar.  

                     Xuntos pensamos en varias solucións, pero ningunha nos parecia adecuada. Cando xa se facía noite, aínda non déramos coa solución pero o ministro díxonos que o deixáramos nas súas máns para ver se el o podía solucionar.

                       Todos quedamos moi contentos por que si alguén nos podía axudar era el. 

                        Pasaron os días e  non sabíamos nada, empezabamonos a preocuparnos cando o alcalde díxonos que chegou unha carta o concello para os defensores do bosque. 

                        ¿Que poría aquela carta, por fin estaría o tema resolto? 

                        A carta non traía boas noticias. Decidiran talar o bosque e así ía ser. Non había outra alternativa, o ministro non podía facer nada. Sabela xa non tiña nin ganas de comer, esa noticia chegáralle moi adentro, os seus pais xa non sabían como animala...nada era suficiente nesos días para ela. En conclusión, na carta puña que o bosque desaparecería o 20 de xaneiro e estabamos a 17 do mesmo...pasaron os días e chegou o momento, todos os veciños que non estabamos dacordo coa proposta decidimos levantarnos ben cediño e quedar todos nun punto determinado da estrada e levar unhas cadeas... ¿que pasou entón?

                         Todos nos encadeamos ás árbores e aquelo foi imposible, despois de moita loita e moitas protestas conseguimos salvar o bosque. Déronnos a razón despois de moita loita, ó final quedamos co que queríamos, o noso bosque seguía alí como cando xogabamos todos xuntos...por fin tiñamos o que queriamos...