| 
  • If you are citizen of an European Union member nation, you may not use this service unless you are at least 16 years old.

  • You already know Dokkio is an AI-powered assistant to organize & manage your digital files & messages. Very soon, Dokkio will support Outlook as well as One Drive. Check it out today!

View
 

Conto-2

Page history last edited by María DT 14 years, 12 months ago

 

 

 

1.Os elefantes brillan. Brillan na escuridade, coma algodóns fosforencentes que inchan os seus estómagos coa respiración, brillan ao mencer, á tarde e á noitiña, brillan entre os edificios e as árbores, e o seu brillo prende nos ollos saltóns das raparigas e dos raparigos que soñan con eles. O brillo dos elefantes é un soño de liberdade, un soño de esperanza e de xustiza. De igualdade. O brillo dos elefantes é o único soño posible se queremos habitar un mundo racional. Sen embargo, denunciémolo ben alto, alguén secuestrou os elefantes. Os elefantes esvaecéronse, cos seus ollos grandes coma laranxas e a súa pel escura e fermosa que sabe a canela. Esvaecéronse porque alguén os secuestrou, ladróns de brazos longos e sucios. Denunciémolo, si, porque os secuestradores de elefantes rondan ao noso arredor… 

 

2.Os elefantiños desapareceron de repente e ninguen sabe porque os nenos xa non poden disfrutar do seu bonito cor e observar as maxestruosas bestas dous rapaces moi espelidos chamados Xoan e María toparon uns restos de marcas de neumaticos bastante claras polo que deduciron que debia levar moito peso as marcas levarono ata un almacen industrial abandonado entraron con moita cautela pero detro non había mais que unhas xaulas valeiras.

O día seguinte volveron ao mesmo lugar e preguntaron a xente que vivía preto se viran algo sospeitoso e unha  muller dixolles que onte pola maña vira sair  moitos camions do almacen  pero ao non saber a onde íban deixaron de investigar.

Un tempo despois chegou a cidade un circo e un día foron velo xuntos. Todo era normal ata que chegou o momento do espectaculo dos elefantes. Xoan vira ese elefante era uns dos que roubaran pero tiña unha cor distinta tanto na pel coma nos colmillos  ao acabar a funcion Xoán e maís María agocharonse  detras duns bancos e esperaron aque todo o mundo se fora e observar de mais de cerca o elefante xusto cando iban a ver o elefante escoitaron a conversación de dous homes onde explicaba que os animais venderallos un home que tiña moitos e que sairan moi baratos porque lle quitaran os cornos e tiñanlle que poñer uns falsos para que a xente no se dera conta.

 

3.Os nenos estan moi tristes porque xa non poden ver os seus queridos elefantitos, pero dous detectives xa andan na sua pista un chamase Xoaquin e alto de pelo loiro e cuns ollos mais azuis co  mesmo ceo, sempre está acompañado pola sua inseparable camarada chamada  Adela de estatura normal pero ten un carácter moi forte xuntos van descubrir que desalmado roubou os elefantes.  Investigando chegaron aun extraño almacen abandoado onde quizais esten os elefantes. Nese almacén escoitábanse ruídos moi extraños. Os detectives achegáronse moi despaciño cara ó portal. Intentaron entrar pero estaba pechado a cal e canto. Para poder abrila necesitaban ferramenta, pero como non a tiñan con eles tuvéron que ir a collela. Mentras collían a ferramenta... pasou algo!

 

 

4. Cando saíron do circo volveron ao almacén para fixarse máis, por se selles escapara algunha pista. Cando chegaron, puxéronse a buscar por todas partes; e cando xa estaban a punto de irse viron unha especie de polvos brillantes e luminosos. Pero eran moi pouquiños. Cando Xoán tocou eses polvos sentiuse moi feliz e aliviado. Sentíase coma se todos os problemas do mundo, e os del, non importasen nada, nada de nada. María estrañouse ao ver que Xoán parárase de pronto detrás dela. Estaba coma embobado e caíalle a baba. Era como se estivese noutro mundo; nun mundo onde non existen os problemas e a xente é feliz. María agarrou a Xoán polos hombros e comezou a axitalo para que recobrase o coñecemento. Cando volveu de en si díxolle que xa sabía onde estaban os elefantes e que a levaría; porque ese lugar estaba máis preto do que eles crían...

 

5.María pediulle a Xoán que lle explicara todo o que vira. El dixo que nese lugar había  moitas árbores e unha caseta pequena, a ela non lle soaba nada ese sitio porque nacera en Arxentina e aínda non coñecía ben  os recunchos todos do pobo no que agora vivía, pero el sabía exactamente onde era, porque o vira na súa imaxinación. Como xa era moi tarde, deixaron a viaxe para o día seguinte.                          

Pola mañá Xoán levantouse con moitas ganas de atopar aos elefantes, sabía que o conseguirían, tiñan que estar alí. Chamou a María, pero ela aínda non se levantara. El enfadouse un pouco pero esperouna. Tiveron que camiñar un par de horas para chegar, María estaba moi cansa e ademais non confiaba moito na idea de Xoán, pois pensaba que só eran imaxinacións del. Cando por fin atoparon o sitio que Xoán dicía, encontraron unhas pegadas de persoas e elefantes, quedaron moi desilusionados, porque non estaban alí como Xoán pensaba. De todas formas confiaban en que non estarían lonxe e seguiron as pegadas.

 

6. Aínda que nin Xoán nin o detetive xa fai tempo que xa non saben  nada sobre os elefantes .Pero agora …¡Faltan máis elefantiños! Nin o rapaz ,nin o home non entenden nada..Volven ao galpón a ver se hai algo alí  pero había o mesmo exceptuando unhas cousas: Moitas máis xaulas, grandes palés de penso , enormes bidóns de auga…

¡Non entendían porque había tantas cousas, e as gaiolas tan xigantes!

Ata que de súpeto a Xoán ocoréuselle unha idea :

      -¿E se intentamos espialos?—preguntou o neno.

-         Pois non sería mala idea—respondeu o home .

-         Pois logo , ¿ que che parece mañá as 12:00 da noite detrás do galpón?

-         Está ben, entón, mañan as 12 eiquí.

-         Vale ,quedamos así logo.

Xoán e mailo detetive emprenderon o camiño cara a súas respectivas casas , a preparar todo para o día seguinte.

 Pero un home alto cabelo curto e ollos escuros preguntoules:

-¿Por qué saistedes dese galpón ?—preguntou o home.

- Veño de dar un paseo co meu fillo – respondeu o detetive.

- Si é certo, estuvemos xogando no parque próximo de eiquí

-Ah, pois aínda é unha gran camiñata.

- E por iso estuvemos na entrada do garaxe, xa que o neno tiña frío—aclarou

-Vale,se é por iso… non pasa nada.—dixo o home

Aínda que nin Xoán nin o detetive xa fai tempo que xa non saben  nada sobre os elefantes .Pero agora …¡Faltan máis elefantiños! Nin o rapaz ,nin o home non entenden nada..Volven ao galpón a ver se hai algo alí  pero había o mesmo exceptuando unhas cousas: Moitas máis xaulas, grandes palés de penso , enormes bidóns de auga…

¡Non entendían porque había tantas cousas, e as gaiolas tan xigantes!

Ata que de súpeto a Xoán ocoréuselle unha idea :

      -¿E se intentamos espialos?—preguntou o neno.

-         Pois non sería mala idea—respondeu o home .

-         Pois logo , ¿ que che parece mañá as 12:00 da noite detrás do galpón?

-         Está ben, entón, mañan as 12 eiquí.

-         Vale ,quedamos así logo.

Xoán e mailo detetive emprenderon o camiño cara a súas respectivas casas , a preparar todo para o día seguinte.

 Pero un home alto cabelo curto e ollos escuros preguntoules:

-¿Por qué saistedes dese galpón ?—preguntou o home.

- Veño de dar un paseo co meu fillo – respondeu o detetive.

- Si é certo, estuvemos xogando no parque próximo de eiquí

-Ah, pois aínda é unha gran camiñata.

- E por iso estuvemos na entrada do garaxe, xa que o neno tiña frío—aclarou

-Vale,se é por iso… non pasa nada.—dixo o home

 

 

 

 

7. como tiñan previsto o detective e Xoan puxeronse mans a obra, é o día seguinte ás 12:00 encontraronse naquel misterioso lugar.

eles de momento non tiñan encontrado nada sospeitoso ata que nun descuido Xoan tropezou cunha sospeitosa panca enterrada no chan. ´sen nin se quera pensalo puxeronse a escarvar como si lles fora a vida nelo , e cando xa podían máis ou menos collela levantárona e viron... non aos elefantes senon montons de cornos destes, resultaba que estos homes o que facían era sacerlle o marfil aos elefantes e poñerlles cornos falsos para que non se notara.

 

mentres estaban asombrados observando esealmacén oíron un extraño son que procedía do norte. sen pensalo dúas veces correron para ver se eran os elefantes e como todos esperaban sen duda eran eles, o misterio estaba resolto, agora só tiñan que coller as persoas que fixeran ese espantoso crime.

 

 nese preciso momento o detectivo llamou á policia, é cun sencillo plan de restreo deron con eles e así ningu elefanta máis volveu sufrir ese maltrato.

Agora o zoo esta máis contento ca nunca.

 

 

 

Comments (0)

You don't have permission to comment on this page.